[EXO] Natural satellite | HUNHAN

โลก เป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ห่างจากดวงอาทิตย์เป็นลำดับที่สาม โดยโลกเป็นดาวเคราะห์หินขนาดใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ และเป็นดาวเคราะห์เพียงดวงเดียวที่วิทยาศาสตร์สมัยใหม่ยืนยันได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ดาวเคราะห์โลกถือกำเนิดขึ้นเมื่อประมาณ 4,570 ล้าน (4.57×109) ปีก่อน และหลังจากนั้นไม่นานนัก ดวงจันทร์ซึ่งเป็นดาวบริวารเพียงดวงเดียวของโลกก็ถือกำเนิดตามมา...เพราะมีโลกถึงมีดวงจันทร์ และเพราะมีลู่

“เซฮุน!!! ทำอะไรน่ะ” เสียงของใครบางคนเรียกอยู่ไม่ไกล และนั่นผมทำให้ต้องรีบวางปากกาก่อนจะพลิกปิดสมุดอย่างรวดเร็ว

“วะ...ว่าไง?”

คนตรงหน้าที่ยืนเท้าแขนกับโต๊ะส่งยิ้มละมุนมาให้ ใบหน้าหวานใสแบบที่ผมเห็นแล้วใจเต้นตึกตัก ผมสีน้ำตาลอ่อนแบบธรรมชาติแลดูอ่อนนุ่มและน่าสัมผัส ยังไม่นับเรียวปากสีพีชที่หลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้นนั่นอีก

“ทำอะไรอยู่น่ะ การบ้านหรอ?”

“อ๋อ เปล่าๆ ไม่ใช่การบ้าน” ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธรู้สึกได้ทันทีว่าหน้าตัวเองร้อนฉ่าไปถึงใบหู  หู้ยยยแอบโล่งอกที่อย่างน้อยเขาก็ไม่เห็นบรรทัดสุดท้ายที่ผมเขียนลงไป...โชคดีเหลือเกิน

“โอเคๆ นึกว่ามีการบ้านที่ลืมทำ ไม่มีไรก็ค่อยยังชั่ว งั้นเราไปกินข้าวและ”

ว่าจบร่างบางในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินก็เดินเริงร่าออกไปจากห้องด้วยท่าทางอารมณ์ดี ผมยิ้มกลับไปให้กับแผ่นหลังน้อยๆ ที่ก้าวออกห่างไปเรื่อยๆ ดันแว่นที่ตกลงมาตรงสันจมูกให้กลับเข้าที่ก่อน
จะเปิดสมุดที่เขียนค้างเอาไว้อีกครั้งพร้อมกับจับปากกามาเขียนต่อ


เพราะมีโลกถึงมีดวงจันทร์
และเพราะมีลู่ห่านถึงมีเซฮุน

Coming Soon
#ฟิคบันทึกของดาวน้อย





06:00น.

ผมยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อยของเครื่องแบบนักเรียน จีบขอบเสื้อเรียบกริบ เสื้อขาวสะอาดตาไร้ฝุ่นผงเกาะติด กางเกงสีน้ำเงินเป็นเครื่องแบบของโรงเรียนชายล้วนที่ผมเองก็ไม่ค่อยจะปลื้มสักเท่าไหร่
แน่ล่ะใครจะไปปลื้มครับการที่ไปเรียนโรงเรียนของคุณพ่อน่ะมันไม่ได้เริดหรูอะไรเลยสักนิด ผมเก่งนะ ผมมั่นใจแต่คนอื่นกลับมองว่าผม...ใช้เส้นพ่อ
คิดแค่นั้นก็อยากจะสลัดเครื่องแบบนี้ทิ้งออกจากตัวไปซะ แต่ก็นั่นแหละ ผมยังทำไม่ได้เพื่อที่จะออกไปจากชีวิตแย่ๆ เพื่อที่จะไปใช้ชีวิตให้ไกลแสนไกล ผมต้องทนเรียนต่อไปให้จบ แค่เรียนจบชีวิตก็จะเป็นของผม

ติ๊ด

เสียงนาฬิกาที่ตั้งปลุกดังขึ้นอีกครั้งดึงสติที่หลุดลอยให้กลับเข้าที่ ผมยกข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะระบายยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะทำต่อไป ความจริงแล้วชีวิตในโรงเรียนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อยก็มีบางคนที่ผมแอบสนใจอยู่
เขาเป็นคนที่ชอบเดินถือสมุดเล่มเล็กๆ ติดมือ เขาเป็นคนที่ใส่แว่นหนาเต๊อะไม่เข้ากับใบหน้า เขาเป็นคนที่ชอบออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปนั่งทำอะไรสักอย่างคนเดียวที่โต๊ะเรียน และเขาคือคนเดียวที่ชื่อว่าโอเซฮุน

หลังจากเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง ผมก็จัดการคว้าเอากุญแจบ้านไว้ในมือและกระเป๋าเป้ที่ใช้ประจำสะพายหลังก่อนจะเปิดประตูและเดินออกจากบ้านไปอย่างทุกวัน แน่ล่ะว่าผมต้องเจอกับเป้าหมายที่รอเจออยู่แล้ว แผ่นหลังกว้างๆ ที่เดินนำอยู่ดูมีพลังอย่างบอกไม่ถูก บางทีผมก็สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่มีเพื่อน หรือทำไมชอบเดินคนเดียว
จะเป็นไปได้มั้ยถ้าผมจะเป็นเพื่อนกับเขา...
เอาล่ะ ผมรวบรวมความกล้าระดับมหาศาลเร่งฝีเท้าเพื่อเดินให้ทันกับร่างสูงๆ ของคนที่เดินนำอยู่ อุ้งมือที่กระชับสายเป้ยกขึ้นสะกิดร่างคนข้างหน้า...

Coming Soon
#ฟิคบันทึกของดาวน้อย









-------------------------------------------
ฮาโหลววว สวัสดีชาวเรา>< เปิดตัวอย่างเป็นทางการในบอร์ด ฮาา
นี่นั่งงมอยู่นานมากเพราะ ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น เอาเป็นว่าฝากติดตามดาวน้อยทั้สองด้วยเนอะ
รับรองความน่ารักน่าฟัด ฮาาาาาา

ปล. เรื่องนี้จะแบ่งพาททั้งสองคนนะ
มี Moon say = Sehun

และ Earth Say = Luhan

อย่างงนะจ้ะ

หลังจากพักเที่ยงและกินข้าวเรียบร้อย ผมก็เลือกเดินออกมาจากห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเสียงดังโวยวายของเพื่อนมายืนหลบมุมอยู่ริมระเบียง โชคดีที่ตึกเรียนหันหน้าเข้าสนามบอลผมเห็นคนตัวบางวิ่งเล่นกับลูกกลมๆ อย่างสนุกสนาน น่าแปลกนะที่รอยยิ้มของลู่ห่านมันดูสว่างไสวไปหมด ถึงในสนามจะมีกี่คนก็ตามแต่ผมจำใบหน้าของลู่ห่านได้อย่างแม่นยำ

ลูกบอลที่ลู่ห่านเลี้ยงอย่างคล่องแคล่วหลบหลีกฝ่ายตรงข้ามที่พยายามจะแย่งบอลเพื่อเอาคะแนนได้อย่างชำนาญ ถ้าจำไม่ผิด ฟุตบอลเป็นกีฬาที่ลู่ห่านเล่นได้ดีที่สุดและเขาก็ชอบมันมากเสียด้วย คนตัวบางวิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่ให้ลูกบอลหลุดไปที่ใคร ก่อนจะได้จังหวะและเตะเข้าประตูไปอย่างสวยงาม

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า

ไม่รู้ว่าเป็นการคิดเข้าข้างตัวเองหรือไม่

เพราะตอนที่ลูกเข้าประตูไปลู่ห่านมองขึ้นมาบนตึกสายตาของเราประสานกันเพียงชั่ววินาที
ผมกลัวว่าผมจะลืมมัน สิ่งเดียวที่ทำได้ต่อจากนั้นคือหยิบสมุดที่ถือติดตัวมาขึ้นและจดประสบการณ์นั้นเอาไว้ด้วยรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่บนใบหน้า

...วันพุธที่3/8/XX ดาวโลกยิงบอลเข้าประตูและหันมายิ้มให้ดวงจันทร์ (มีความสุขจัง) ...


แค่นี้ก็สุขใจอย่างบอกไม่ถูกแล้ว



ออด~

เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียน ผมเงยหน้าขึ้นจากสมุดและมองลงไปยังสนามบอลเมื่อครู่อีกครั้ง ไม่มีร่างเล็กๆ ตรงนั้นอีกแล้วลู่ห่านหายไปจากสนาม สงสัยจะขึ้นมาบนตึกแล้วล่ะมั้ง ผมยกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลาอีกครั้ง วินาทีที่กำลังสนใจนาฬิกานั้นเอง

“แฮ่มไม่เข้าห้องหรอ?”

เสียงที่ผมจำได้ดีดังขึ้นไม่ไกลเท่าไหร่ ก่อนจะต้องเบิกตาโพลงอย่างตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่มองหาอยู่เมื่อครู่นี้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

“ยะ...ยัง”

ไม่รู้เป็นอะไร แต่สั่นไปทั้งตัวแล้ว><

“เขียนอะไรอะ?”

ไม่ว่าเปล่าคนตัวเล็กยังชะโงกหน้าเข้ามาดูสมุดที่ผมจดอีกต่างหาก แน่นอนว่าเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่รีบดึงสมุดนั่นเข้าตัวก่อนจะแก้เขินด้วยการดันแว่นที่ตกลงมาตรงสันจมูกให้เข้าที่

“ไม่มีอะไร สมุดจดการบ้าน”

“อ่อ โทษๆ คิดว่าไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นฮ่าๆ”

ยิ้มอีกแล้ว ยิ้มของหมอนี่ทำเอาผมล่องลอยมากเลยนะเนี่ย และเพราะกลัวจะเกิดอาการคลั่งไคล้ต่อหน้าต่อตาเพราะงั้นผมต้องมูฟตัวออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“งั้นผมเข้าห้อง...”

“เดี๋ยวสิอย่าเพิ่ง”

มือเล็กๆ รั้งผมเอาไว้ก่อนที่ขาจะก้าวพ้นออกจากจุดที่ยืนอยู่และนั่นทำเอาสมองที่คิดไปต่างๆ นาๆ ชะงักค้างกลางอากาศไปเฉยๆ ช่วยด้วยตอนนี้สมองผมเออเร่อแล้ว ผมเงยมองหน้าลู่ห่านผ่านเลนส์แว่นก่อนจะขมวดคิ้วสงสัย

“ในห้องมันร้อนน่ะ ขอตากลมให้แห้งก่อนเดี๋ยวค่อยเข้า”

ลู่ห่านบอกก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเอาแขนพาดระเบียงตากลมตามที่ว่าจริงๆ เหงื่อที่ไหลเต็มตัวทำให้ผมนึกได้เลยว่าเขาไม่อยากให้เป็นมลพิษของห้องขนาดไหน ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นต่อจากนั้นแน่ล่ะผมจะพูดอะไรได้บ้างล่ะในเมื่อผมไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ
ความเงียบลูกเล็กๆ กำลังจู่โจมอยู่ และคนที่ทำลายบรรยากาศนั้นได้เป็นอย่างดีก็เห็นจะเป็นคนตัวเล็กที่นั่งรับลมหลับตาอยู่ข้างๆ

“เซฮุนขอถามอะไรหน่อย”

“???”

“เมื่อกี้เห็นใช่มั้ย”

“...”

“เห็นที่ผมมองมาใช่มั้ย”




Coming Soon
#ฟิคบันทึกของดาวน้อย