by _MER_MAID Sat Aug 20, 2016 6:54 pm
ผมเกิดมาพร้อมกับความวิเศษที่มนุษย์ต้องการ ความพิเศษที่ไม่เคยมีใครมีมาก่อน ความสามารถที่ยิ่งเติบโตเท่าไรมันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเท่านั้น แต่ทั้งหมดนั้นมันแลกกับอิสรภาพที่จางหายไปตั้งแต่เด็กน้อยคนหนึ่งลืมตาดูโลก คำถามคือทำไม ? ทำไมต้องเป็นผม ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทำไมผมถึงไม่เหมือนคนอื่น ทำไม ทำไม ทำไม และคำตอบของคำถามก็คือ ทำไม..
“แบคฮยอน ตื่นได้แล้วลูก” เสียงของแม่ชีสูงวัยประจำโบสถ์ โบสถ์ที่แปลเปลี่ยนเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า บ้านหลังใหญ่ที่มีอนาคตของชาติอาศัยอยู่กันอย่างหนาแน่น เด็กที่ไม่มีพ่อหรือแม่ เด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งไงล่ะ
“ผมตื่นนานแล้วครับ ซิส” เด็กน้อยวัยแปดยิ้มหวานข้างหลังแม่ชี ก่อนจะยื่นตะกร้าผักสดที่ตนและเซฮุนช่วยกันเก็บให้ซิสดู วันนี้เก็บได้เยอะมากๆจนแบคฮยอนยกมาโบสถ์ไม่ไหวเลยล่ะ ยังดีที่เซฮุนช่วยยกมาแทน
“โอ้ เก่งมากเลยจ๊ะ ขอบใจนะแบคฮยอน…เซฮุนด้วย” ถ้าใครคนอื่นมาเห็นคงคิดว่าแม่ชีคนนี้เพี้ยนแน่แล้ว ก็ในเมื่อบริเวณนั้นมีแค่เด็กน้อยตัวเล็กแค่คนเดียว แต่ทำไมถึงเอ่ยขอบอกขอบใจถึงสองชื่อล่ะ
“เซฮุนบอกว่าไม่เป็นไรครับ”
“งั้นไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารกับน้องเถอะ เดี๊ยวจะถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว”
เด็กน้อยยิ้มร่าก่อนจะรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่ห้องอาหาร วันนี้แบคฮยอนมีข่าวดีที่สุดในชีวิตไปอวดกับน้องๆในโบสถ์นี้ทุกคนเลย ข่าวดีที่รับรองได้เลยว่าถ้าซิสหรือคุณพ่อรู้นะจะต้องตกตะลึงแน่ๆ เด็กน้อยเก็บความดีใจแทบไม่มิดยามเข้ามานั่งในห้องอาหารขนาดใหญ่ที่มีโต๊ะยาวๆกลางห้อง ทุกคนในโบสถ์นี้ต้องมานั่งในห้องอาหารนี้ก่อนเสียงระฆังตีบอกเวลาแปดนาฬิกา และตอนนี้มันก็ใกล้เวลาที่แบคฮยอนจะได้บอกเรื่องดีๆกับทุกคนแล้ว
“ตื่นเต้นเนอะ เซฮุน” เด็กน้อยพูดเบาๆราวกระซิบกระซาบกับตัวเอง แรงสั่นของน้ำในแก้วก็เป็นตัวบอกว่าอีกวิญญาณที่ติดกับแบคฮยอนคนนี้ก็ตื่นเต้นไม่น้อยกว่ากันเลย
“เมื่อคืนเป็นยังไงกันบ้าง” หลังจากทานอาหารมื้อเช้าเสร็จบาทหลวงสูงวัย หรือที่เราเรียกกันติดปากว่าคุณพ่อ ก็ถามคำถามเดิมแบบนี้ทุกวัน มันคือใส่ใจของผู้ดูแลที่เราทุกคนรับรู้ได้ และทุกวันก็จะมีน้องพี่มาเล่าเรื่องความฝันของตัวเอง หรือเรืองไร้สาระที่เรียกร้อยยิ้มยามเช้าได้ดีที่สุด บรรยากาศสนุกๆผ่านไปด้วยความหอมหวาน ก่อนที่แบคฮยอนจะยกมือเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง
“คุณพ่อครับ” เด็กน้อยลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ด้วยหัวใจที่เต้นระรัวส่งเสียงเรียกคุณพ่อให้หันมามองที่ตนพร้อมกับน้องๆทุกคนด้วย
“ว่าอย่างไงหรือเจ้าตัวแสบ”
“คุณพ่อต้องไม่เชื่อแน่เลยครับ ผมน่ะ..”
.
.
“…มีคนอยากรับไปเลี้ยงครับ”
สิ้นเสียงของเด็กน้องตัวแสบคนที่ได้ชื่อว่าคุณพ่อก็เงียบไป รอยยิ้มบางๆที่เคยอยู่บนหน้าเสมอเหลือเพียงแต่ริมฝีบางเม้มตึง คุณพ่อดูเงียบผิดจากพี่น้องร่วมโบสถ์ที่ดูจะตื่นเต้นกว่าแบคฮยอนเป็นเท่าตัว เราทุกคนก็หวังเหมือนกัน หวังว่าจะมีคนใจดีมารับเรา รับออกไปจากโบสถ์นี้ ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี แต่เราแค่ต้องการบ้านและครอบครัว คนที่จะเรียกว่าพ่อ แม่ หรือพี่น้อง ไม่ใช่คนหมู่มากขนาดนี้ เราต้องการความรัก อาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่เราต้องการความรักที่ไม่ใช่โปรยเหมือนการให้อาหารปลายในบ่อ แต่เป็นความรักที่หยิบป้อนให้แค่เรา
เราทุกคนเห็นแก่ตัว
“คุณพ่อครับ..” แบคฮยอนปืนลงจากเก้าอี้ไม้วิ่งตรงไปหาคุณพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ เขย่าแขนใหญ่นั้นเบาๆ เด็กน้อยแค่ต้องการคำตอบ ไม่ใช่ความเงียบแบบนี้
“รู้จักชื่อเขาไหม แบคฮยอน”
“ครอบครัวปาร์คครับ เขาบอกผมแค่นั้น” แบคฮยอนจ้องคุณพ่อตาใส เด็กน้อยรู้ว่าเขาเป็นชายใจดีมากๆ เราเจอกันทุกวันที่แบคฮยอนออกไปเก็บผัก เขาชอบให้ค่าขนมแบคฮยอนประจำ บางที่ก็เอาหนังสือนิทาน ของใช้ดีๆที่เด็กในโบสถ์ไม่มีทางซื้อได้แน่นอนมาให้ เขาบอกว่าแบคฮยอนน่ะน่ารัก อยากได้ไปเป็นลูกที่บ้าน แบคฮยอนอยากไป แบคฮยอนชอบเขา แต่ถ้าคุณพ่อไม่ให้ไปเซฮุนจะโกรธแน่ๆ
“อยากไปไหมล่ะ พอห้ามหนูได้หรอ”
“จริงหรอครับ เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับครับ”
“ไปเก็บของสิ พ่อคงต้องไปหาซิสหน่อย” บาทหลวงสูงวัยทิ้งเด็กน้อยไว้ก่อนจะเดินออกไปเงียบ
“เซฮุน ไปเก็บของกันเร็ว”
มันดูเหมือนฉากสุดท้ายที่มีแต่ความสุขใช่ไหมล่ะ แต่ไม่เลยเพราะมันแค่ฉากแรกของหายนะต่างหาก
ฉากเริ่มต้นของความเจ็บปวด เด็กน้อยผู้ไม่รู้ชะตากรรม ก็เหมือนกับกระต่ายตัวเล็กที่เดินไม่ดูทางหลงเข้าไปในถ้ำของเสือโคร่งตัวใหญ่ มันไม่มีหนทางกลับ มีแค่ความหวาดกลัว และความตายเท่านั้นล่ะที่รอเจ้ากระต่ายน้อยอยู่…โชคดีนะ J
#ficsoulbe
บ้าน
